In memoriam

In memoriam: Piet Aarts
Piet AartsPiet Aarts (76) overleden te Veldhoven op 28 februari 2019.
De kaart, door middel waarvan de familieleden het overlijden van hun dierbare Piet bekend maakten, straalde geen rouw maar blijmoedigheid uit. Het beeld was dat van een vredig Kempisch landschap met ontluikende bloesem,. grazige weiden en een meanderende beek. Zelfs de lammetjes, bij uitstek het symbool van nieuw en veelbelovend leven, ontbraken niet. Dat was dus. volgens degenen die Piet het best kenden. de geest waarin hij het leven en de wereld ten einde toe beleefd had. Het was ook de geest waarin hij de heemkunde, zijn hobby. of liever zijn passie, beoefend had. De geest van welwillende verwondering waarin hij onderzoek deed. studeerde. en kennis verzamelde met betrekking tot het ‘heem` dat hem zo dierbaar was. Met als resultaat dat hij geleidelijk in een wandelende encyclopedie veranderde.

Gelukkig had Piet ook alles in huis om te voorkomen dat de vergaarde kennis ongebruikt onder het stof zou raken. Om te beginnen beschikte hij - en hij was in onze kring waarachtig niet de enige - over een mooie, karakteristieke pen. Statig, een beetje ouderwets misschien maar vertrouwd met alles wat de grammatica voorschreef. Als verteller pur sang had hij ook goud in de mond. Had hij zijn gehoor eenmaal gevonden. dan liet hij het niet meer los. Dan regen de verhalen zich aaneen als parels aan een kralensnoer.

Bij alle beelden die de afgelopen dagen om de voorrang streden. is er éen dat de boventoon voert. Het zal een maand of acht geleden zijn dat hij op zijn vaste post in het Teutenhuis een veelkoppig en niet onbelangrijk gezelschap verwachtte. Ik trof hem in de deuropening en zag dat hij niet in goeden doen was. Na enig aandringen bekende hij dat hij zich ziek voelde. Eigenlijk te ziek om zijn werk te doen. Naar huis gaan was geen optie. Toen hij vervolgens `voor de klas’ stond, gebeurde een klein wonder. Schijnbaar moeiteloos sleepte hij zijn gehoor mee langs de staties van zijn favoriete onderwerp, het leven en werk van de Teuten. Van de Bergeijkse Haarteuten uiteraard. Niemand zal die avond een vermoeden hebben gehad van de ‘ongemakken’ die hem parten speelden. Dat was Piet ten voeten uit. Als het ‘heilige moeten’ hem in de greep had, was hij niet te stoppen.

In die geest sloeg hij zich ook door de laatste opdracht heen die hij vol overtuiging naar zich had toegetrokken, het schrijven van een verhandeling over de Teuten in het op stapel staande boek over Bergeijk. Dwars door afmattende onderzoeken, tegenvallende diagnoses en de plagen van radiologie en chemokuur werkte hij onversaagd aan zijn slotakkoord. Tot - het zijn zijn eigen woorden – de pen uit zijn handen viel. Hij had daar op een wonderlijke manier vrede mee.
Aan ons, de achterblijvers, de taak en de eer zijn ‘onvoltooide’ af te maken.

Cas van Houtert
 
In memoriam: Wil van Ham 
WilvanHamWil van Ham (59) uit Bergeijk, onder meer lid van de werkgroep Vruuger van de Heemkundekring Bergeijk, is 3 augustus 2012 om 9.30 uur na een langdurige ziekte overleden in Hospice De Regenboog op het terrein van Eikenburg in Eindhoven. 

Dinsdagavond is een lid van onze werkgroep Jacques Mandigers er samen met Martien Veekens nog naar toe geweest. Wil vroeg hoe ver we waren met Vruuger 2 en welke verhalen klaar waren. Ook dankte hij ons nog voor onze inspanningen bij zijn laatste verhaal dat straks in Vruuger 2 wordt opgenomen. "De tijd vloog. We waren ruim anderhalf uur bij hem. Hij wilde eigenlijk niet dat we gingen". Kort geleden zijn werkgroepleden ook nog eens bij Wil geweest in De Regenboog. Wil was blij ons te zien en om met ons te kunnen buurten. Dan had hij wat afleiding, zo zei hij. Hij kwam nog maar juist onder de douche vandaan en was helemaal uitgeput. Hij zat in een luie stoel aan het raam, zo maar wat te zitten en naar buiten te kijken in het prachtige landschapspark met hoge bomen. "Het was goed zo". Hij zat nu vijf weken hier (vanaf begin mei) en zei geluk te hebben gehad, dat hij hier terecht was gekomen. Het is een tombola, want er zijn niet zoveel van dit soort huizen. "In Bergeijk ging het niet meer". De dagelijkse zorg die hij nodig had en de inefficiëntie van zijn bovenwoning, noopten hem naar iets anders uit te kijken. In het Ziekenhuis waar hij was uitbehandeld, was ook een verpleegster, die vrijwilligerswerk deed in De Regenboog en adviseerde hem daar te proberen, waar zij ook wel een goed woordje zal hebben gedaan. Wil is een tevreden patiënt. Het is hem gauw goed genoeg. Heeft dan ook weinig pretenties en is een gezellig buurter. Hij schikt zich in zijn lot. "De ene gaat wat vroeger dan de ander. Het heeft geen enkele zin om opstandig te zijn, want dat helpt toch niet. Wat dat betreft heb ik wel wat geleerd van de ziekte van Gerard de Brouwer en naast Zephyrien van Aken ook al eerder overleden lid van de werkgroep Fotoboek Vruuger. "Hoe lang ik nog te gaan heb, weet niemand". Als het wat gaat, verplaatst hij zich met de rollator door de gangen van het gebouwtje. Afgelopen zaterdag was hij nog met zijn vriendin Marianne buiten op het terras gaan zitten, maar moest het daags erna 'besnieten': de extra krachtsinspanning was hem wat teveel, zo bleek later. Lezen deed hij niet meer, of maar weinig. Hij kon zijn gedachten er niet bijhouden. "Zoveel letters ik vroeger heb gegeten en boeken verslonden, zo weinig animo heb ik nu nog naar een boek". Aandacht had hij wel naar de voortgang van het tweede deel van Vruuger. Ook de oplage van deel één interesseerde hem. Verder dwaalde zijn gedachten weer af. "Ja, jongens, vroeger ben ik begonnen bij de Paters (Kostschool Tilburg) en eindig ik hier straks bij de Broeders". Na enkel handdrukken te hebben uitgewisseld en wat bemoedigende woorden te hebben gesproken, keerden wij weer Bergeijkwaarts. Wil van Ham steeds meer verder in zichzelf kerend achterlatend. Zo is het leven. Wil zal in onze werkgroep node worden gemist. Niet alleen wat betreft zijn persoonlijkheid en zijn gevoel voor humor, maar ook voor zijn uitgebreide kennis van en over Bergeijk. Moge Wil rusten in vrede en Marianne en zijn familie wensen wij veel sterkte toe in de komende tijd.

Werkgroep Vruuger van de Heemkundekring Bergeijk.
 
In memoriam: Zephyrien van Aken
ZephyrienZephyrien van Aken (76) is in de nacht van donderdag 26 op vrijdag 27 januari 2012 in Bergeijk overleden. Zo snel had niemand verwacht. Zeker wij als werkgroep van het boek “Vruuger” zijn geschrokken van de plotselinge dood van onze voorzitter. Krap drie weken geleden was hij nog onder ons, tijdens onze periodieke bijeenkomsten bij Gielen Druk Print Webmedia. Wij moeten nu zonder Zephyrien verder, maar zullen in zijn geest verder werken aan de volgende delen van Vruuger.

Zephyrien is in 1935 in Bergeijk geboren. Zijn voornaam Zephyrinus ‘erfde’ hij van een der grootouders van moeders zijde. Een prachtnaam. Uniek zelfs voor Bergeijk. Zijn moeder heeft hij nauwelijks gekend. Zij stierf toen ze pas 29 jaar jong was, waarna Zephyrien met zusje en vader Huub van Aken in droefheid achterbleven. Vader Huub hertrouwde. Zij kregen nog meer dan een handvol broers en zussen.
Al op vrij jonge leeftijd, hij werd die dag 15 jaar, trad Zephyrien in dienst als leerling-timmerman bij Moeskops Bouwbedrijf. Hij wilde hogerop en volgde met succes de Handelsavondschool aan het St. Joriscollege in Eindhoven. Vele jaren en avonden lang blokte hij tijdens studies en talrijke privécursussen, vooral op het gebied van calculatie en tarifering. Het lag dan ook in de lijn der verwachting dat Zephyrien al snel de overstap maakte naar calculator en vervolgens hoofd van het bedrijfsbureau. Later verlegde hij zijn activiteiten naar de afdeling acquisitie en projectwerving. In 1980 trad Zephyrien toe tot de directie van Moeskops met zo’n 200 werknemers en een omzet van 50 miljoen gulden per jaar. Ook vervulde hij het adviseurschap voor de Belgische tak van Moeskops, dat met 250 medewerkers bij onder meer Hob-units, goed waren voor een omzet van 65 miljoen gulden op jaarbasis. Selfmade-man Zephyrien heeft zich zijn arbeidzaam leven doen kennen als een bekwaam, toegewijd en zeer betrouwbare werker, die vanuit zijn functie zeer grote verantwoordelijkheden droeg en mede het aanzien van Moeskops naar buiten heeft bepaald. Voor zijn vele werk werd Zephyrien bij Algemene Gelegenheid in april 1991 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.

Verder was Zephyrien ook maatschappelijk actief. Hij was jarenlang lid van het schoolbestuur, met - hoe kan het ook anders - de portefeuille bouwzaken.
Hij was lid van de stichting Behoud Erfgoed Bergeijk en Omgeving: Bebeo en van de Heemkundekring Bergeijk. Enkele jaren lang vertolkte hij met verve de rol van voorzitter van de werkgroep Vruuger en reisde Zephyrien samen met zijn vrouw Riek vele kloosters in Brabant af om ‘Bergèkse informatie en vooral foto’s los te peuteren”, voor een aanzienlijk hoofdstuk in dit boek over Kloosterordes in deze gemeente.

9 Januari zijn we gestart met deel 2, samen met Zephyrien. In de geest van Zephyrien, maar nu echter zonder hem, zullen we nu aan dit boek moeten voortwerken en ons troosten in de gedachte dat zijn vrouw, dochters en vooral zijn oogappels, de kleinkinderen, trots mogen zijn zo’n man, vader en opa te hebben gehad.
Moge Zephyrien rusten in vrede, wij zullen hem nooit vergeten.